Perry Mannekens
Waarom blijft dit boeien? Een abstracte etalage? Die ring? De mens als anonieme massa? Lichamelijke volmaaktheid? De gaskamers? Blote mannen? Wijzelf?
Toevallig staat er nu een CD op van Kraftwerk met het nummer ‘Robots’ uit 1978. We zullen ons in ze moeten gaan verplaatsen, het lijken al soortgenoten. Hier in de etalage van Perry Sport een voorbeeld van het ideale, onbesmettelijke witte soort. Ook voor de niet-blanke consument?
Binnenkort zal dit perfecte model toch weer zijn aangepast. Eigenlijk niks mis met deze, maar koppen als moterhelmen zijn dan niet meer van die tijd. Of we hebben andere ideeën over sixpacks. Eugène Atget maakte in 1927 een foto van een etalage: ‘Avenue des Gobelins’. Je ziet mannelijke poppen met snorren en strooien hoedjes, maar wel gezichten. Ze werden toen meer als ‘types’ voorgesteld: joviaal, succesvol, jong of romantisch.
Nu worden we vanuit de detailhandel voorzichtiger benaderd. “Showroomdummies” (Kraftwerkliedje, 1977) zijn geen rolmodellen meer. Ik word zelfs niet jaloers op die strakke sixpacks. In zijn tentoonstelling ‘Animated Mannequins’ uit 2011, projecteerde Jean Paul Gaultier filmpjes met gezichtsuitdrukkingen op de gezichten van dit soort poppen. Alleen het gezicht bewoog, leek te spreken en toonde emoties.
Hoe voelen de mensen die deze poppen verplaatsen zich? Waarom hebben ze die hier voor het raam gezet? De meeste ruimte? Extra aandacht? Omdat Perry Sport voor een gedeelte failliet is? M’n ogen/hersenen switchen voortdurend tussen het aangekleed zijn en het bloot, tussen het toevallige en een zekere opzet in hun plaatsing. Of naar die samengeknepen billen van onbesproken gedrag.