Overlast
Ik had een afspraak met de mondhygiëniste. Nog tien minuten. Alle tijdschriften op de leestafel waren beduimeld of hadden niet mijn interesse. Keek dus maar naar buiten.
Het trottoir is hier aan de smalle kant. Acht en een halve stoeptegel breed. Als er twee fietsen naast elkaar staan kun je er nog net langs. Komt door de verschillende functies van de rijweg. Het ernaast gelegen Marriot hotel wil aan- en afvoerwegen voor bezoekers, parkeergarage én bedienend verkeer. Daardoor blijft er voor lopen of fietsen weinig ruimte. Tot frustratie van het hiernaast gelegen fietsenverhuurbedrijf. Onervaren buitenlandse fietsers komen meteen in problemen op zo’n nauw fietspad.
Door de glazen deur zag ik een vreemde sculptuur, nog helemaal ingepakt. Om de tijd te doden maar even aan de receptie gevraagd waar deze verpakking toe dient. Wordt er geschilderd? En waarom stonden er groene pylonen omheen, met de tekst: ‘Niet Parkeren’. Er werd iemand bijgehaald, een man in een witte jas. Hij vertelde over de moeite die ze hadden om de toegang tot de kliniek vrij te houden. Dat ze dus zelf maar wat hadden geïmproviseerd.
Terug op de bank zag ik opeens een gelijkenis met een menselijke figuur in een tandartsenstoel, het hoofd willoos achterover en de benen gestrekt door het aanraken van een blootliggende zenuw. Of een ingepakt lijk voordat het in diep water zal worden gegooid. De mondhygiëniste kwam, zonder me even te waarschuwen, na een half uur wachten eindelijk naar beneden. Ik heb de behandeling maar afgezegd.