Overbruggen
Deze foto van de familie van het Reve bij de Magere brug (1947), werd gemaakt door Annelies Romein en komt uit het archief van het Maria Austria Instituut. Gerard zit apart, zijn vader Gerard sr., Karel, zijn vrouw met kind en mevrouw van het Reve.
Iedereen op z’n paasbest. Zijn ze komen lopen vanaf de Israëlskade? En waarom hier afgesproken? Er is nauwelijks gebruik gemaakt van deze historische locatie. Bij het kijken naar oude foto’s wil je het heden erbij betrekken. Hoe is het nu? Dan ontstaat het gevoel dat je je op een historische plek bevindt; hier stonden zij ooit.
Je herkent deze locatie, je wilt er meteen heen om net zo’n foto te maken. Mag die afwijken van het origineel? Of moet het neutraal blijven? Als ik afstap, staat er net een Italiaanse familie te overleggen welke Amsterdamse hotspot als volgende zal worden bezocht. Beter kan niet.
Als je twee foto’s naast elkaar zet, ga je automatisch vergelijken: Amsterdammers en hun stad naast een toeristische trekpleister, zwart/wit tegenover kleur, vierkant of langwerpig, een open en gesloten groepje, formeel gekleed of sportief, geposeerd naast naturel, kaalslag en nu een weelderige boom.
Dan komt de eerste dooddoener; is dit wat er bijna tachtig jaar later van terecht is gekomen? Kinderen met veiligheidshelmen, schaarse kleding en een apparaatje dat je de weg wijst?
Dezelfde vraag waar de Van ’t Reve’s zich in die tijd ook al mee bezighielden. Wat had het communistisch verzet in de oorlog nou eigenlijk opgeleverd? Elk antwoord was mogelijk, je schoot er niets mee op.
De enige constante is een brug als locatie. Van toen naar nu.