Over the hills and faraway
Vanochtend bij de opening van de verkeersberichten op de radio, hoorde ik presentator Dennis Mooij het weer even anders aanpakken. Hij waarschuwde ons dat er “rode achterlichten tot aan de horizon”, te zien waren. Was meteen wakker.
Ik ben nog steeds bezig deze zin te herhalen. Overweeg ook alternatieven; waren het geen “rode remlichten”? Een alliteratie blijft langer hangen, maar remlichten zijn altijd al rood, het zou de geloofwaardigheid van wat hij zou gaan zeggen vast hebben verminderd.
Bij dat “Tot aan de horizon”, zie ik een lichte stijging van het wegdek aan het eind van de snelweg. Anders zou je die aan het begin van zo’n file niet kunnen zien. Maar waar heb je dat in dit vlakke land? En wat komt daarna? Een afgrond? Donkere wolken? Misschien maakte Dennis een bruggetje naar de weerberichten die hierna zouden komen?
“Tot aan de horizon”, komt ook heel filmisch over. Lucky Luke, Charlie Chaplin of het hele orkest van Count Basie (in de film ‘Blazing Saddles’), waren ooit zo uit beeld verdwenen. Alleen de mededeling “The End” ontbreek dan nog. Een klassiek einde, net zoals helden en heldinnen “nog lang en gelukkig” leven. Bijzonder om je rubriek zo te openen.
En wat moet je met zo’n mededeling als je zelf tussen die achterlichten zit? Waarom staan die eigenlijk aan als je toch niet rijdt? Of doet ieder dat op z’n beurt in zo’n baan, waardoor het lijkt of iedereen constant z’n lichten aanheeft? En luister je dan naar Dennis die wat verstrooiing biedt?
Pure poëzie, ik kon er weer uren mee vooruit.