OP = OP
Altijd die twijfel bij leeggespoten parfumflessen om ze weg te gooien of nog een restje te bewaren. Leuk voor later. Maar dat bleek toch vaak duffer dan ik dacht, omdat de ideeën over een geur intussen veranderd waren. Of de chemie tussen de verschillende geuren uitgewerkt waren en alleen de basisnoten het hadden overleefd.
Een omschrijving van de firma Parfumaria in deze: “Van Gils I is een houtig aromatische geur met een modern, sensueel en mannelijke karakter. In de top ontmoeten frisse en zachte noten van bergamot en pruimenbloesem de power van kardemom en rode peper. Het hart verbindt spicy pimento berry met sensuele bloemen als lavendel, iris en een vleugje patchouli. De verleidelijke basis van rijk sandelhout, aardse vetiver, romige vanille, poederige tonka boon en musk geven de geur long-lasting power, elegantie en diepgang.”
Geloof ik meteen allemaal.
Ooit kocht ik uit een inboedel een flesje ‘Moustache’ gemaakt door Marcel Rochas in 1948. Bijzonder omdat het dus even oud is als ik, maar ook omdat er in die tijd nog niet zoveel geuren voor mannen bestonden. Bij de kapper zag je in de vijftiger jaren alleen maar ‘Old Spice’, ‘Tabac’ of ‘Ice Blue Aqua Velva’ staan. Vaak als een ‘after shave’, alsof een geur te ijdel was, als je hem alleen maar droeg om lekker te ruiken. Dat mijn vader ‘Eau de Vétiver pour monsieur’ (1957) van Carven’ gebruikte, vond ik dus bijzonder.
Ik moet het dus van hem hebben, die neiging om overal m’n neus maar boven te houden. Net als Proust op zoek naar herinneringen. Waar van Gils nou aan doet denken? Maar een nieuw flesje besteld om daar achter te komen.