Onvergetelijk
Ik heb altijd wat argwaan gehad bij deze foto van Brassaï. De weerspiegeling alsof je naar vier paren tegelijk kijkt, die allemaal hetzelfde doen vanuit een andere hoek, is natuurlijk betoverend. Mij ging het meer om wat die vrouw uitstraalt. Cherchez la Femme.
Natuurlijk, het is maar een fractie van een seconde. Haar totale expressie zou een andere geweest kunnen zijn. Nu zie ik heel even die aarzeling in haar vernauwde ogen, haar omhooggetrokken bovenlip, die stevige tanden, de twee vingers die die houvast zoeken en het terugdeinzen. Maar het zou ook het hebberige genieten van zo’n moment kunnen zijn, zoals een kat naar een pas gedode muis kijkt.
De foto “Lovers, Place d’Italie” komt uit een serie die Brassaï maakte over nachtelijk Parijs (Paris de Nuit), in 1932. Je bezoekt de lantarenopstekers, de vuilnisophalers en de Hallen, maar ook de nachtclubs, de Bals-Musette, Folies-Bergère, opiumkits, de dames op straat of in de bordelen.
In deze “hôtels de passe” had hij bij het fotograferen toestemming van de madam nodig. Want het flitslicht laat zien dat dit niet stiekem is gedaan. Ook zij laat zich zelfs fotograferen. En er is gebruik gemaakt van een model die een ‘klant’ moest voorstellen. Deze man lijkt erg veel op de man op deze foto, dit zou dus ook afgesproken werk kunnen zijn.
Misschien een assistent. En vandaar m’n gevoel dat die vrouw zich wat terughoudend lijkt te gedragen. Haar glimlach heeft niet dat bevrijdende, intieme lachen in een vertrouwde situatie. Ze kennen elkaar helemaal niet, doen alsof. En toch laat deze foto een echte emotie zien al is het een andere dan bedoeld. Zo’n soort aarzeling kan je zo’n tachtig jaar later nog steeds tegenkomen. Vandaar dat ‘Unforgettable’.