Ontroering
Toen ik de hoes voor Paganini’s Eerste vioolconcert van Paul Huf zag, mocht die meteen mee. Ik heb er al twee staan, maar ieder ander verdwaald exemplaar geef ik een mooi thuis. Daar wachtte me een extraatje: de binnenhoes.
Deze lijkt sinds de aankoop nog nauwelijks aangeraakt. De originele, inmiddels vergeelde pergamijnen, binnen-enveloppe was al bijna verteerd. Die vind je wel vaker in hoezen uit de vijftiger jaren, deze is speciaal omdat de originele verzegeling niet verwijderd is, alleen doorbroken.
Om een dubbele aankoop en onnodige slijtage (krassen, stof en vingerafdrukken) te voorkomen werd de binnenhoes in die tijd afgesloten met plakkertjes waar op stond dat deze plaat alleen was om te ruilen met een niet verbroken verzegeling: “Bijenkorf Garantie - deze plaat is gecontroleerd door verkoopster no… Ruilen is alleen mogelijk indien dit zegel ongeschonden blijft”.
De aankoopdatum is niet meer te achterhalen, maar moet na september 1956 zijn geweest. Op de achterkant van de hoes zit nog steeds een Bijenkorfstickertje met de prijs er op: f 16,90. Er moest een nieuw publiek worden bereikt dat wilde investeren in geluidsapparatuur en grammofoonplaten. Daarom een populaire prijs voor een speciale serie van 52 LP’s: de Philips Favourites Series. Allemaal klassiek, allemaal Huf covers. Normaal betaalde je toen zo rond de f 25,- voor een langspeelplaat.
Wat je hoort bij het openen van deze binnenhoes is magisch. Het papier mag dan bijna verteerd zijn, iedere beweging wordt beloond met een helder, knisperend geluid. Wat je hoort aan de binnenkant van een plastic capuchon tijdens een zomerse zachte regenbui. Of het openen van een boterhammenzakje. Wat zou er nou weer in en op zitten?