Net niet helemaal
Het verlangen om achter de schermen te fotograferen. Om dichterbij het mysterie te komen, te zien waar de magie ontstaat. Eerst denk je het te kunnen documenteren. Dan wil je het interpreteren, met het gevaar dat het raadsel verdwijnt. Tenslotte gaat het vanzelf, word je er onderdeel van.
Je merkt dat je de mythe waar je eerst tegenaan keek, gedeeltelijk in stand wil houden door een zekere terughoudendheid, zonder de kijker van me te vervreemden. Geen doorgeefluik of dienstbaarheid zoals theaterfotografie anno 1946. Op zoek naar de grens tussen realiteit en theater.
Theaterfotografie is intieme fotografie. Iedereen mag zich anders voordoen dan hij is. Dat kan alleen als je elkaar vertrouwt. De introverte actrice die een sloerie speelt. Ze is pas goed als wij haar willen geloven. Alles werkt mee, het licht, decor en kostuums. Haar grime, mimiek, tekst en lichaamstaal. Als fotograaf heb je het makkelijk; alles staat voor je klaar. Nu nog dat ene bijzondere moment waarin alles elkaar versterkt.
In de kleedkamer verandert een man in King Lear, je ziet het in een spiegel. Daar een foto van maken gaat meer over grimeren dan transformeren. Misschien op weg naar de bühne dan, of net voor het opkomen? Lastig, je moet geluk hebben.
Je kunt het zoeken in de omgeving, een kleedkamerdeur die open staat, een schoenendoos die tijdens een repetitie dienst doet als schatkist, of een acteur die een kroon past. Het spannendste waren de voorbereidingen. Theater, maar nog net niet helemaal. Daglicht wat naar binnen sijpelt op een set. Acteurs achter het decor. Actrices die zich omkleden onder een brandtrap.