Meisjes en soldaten
Genadeloze foto. Door timing van de fotograaf én angst voor het uiten van gevoel bij de man in uniform. Ik kom er niet uit. Paul McCartney’s “You say goodbye, and I say hello”, schiet even door je heen. Alles wat met genegenheid te maken heeft is hier taboe. Alleen die vrouw weet er mee om te gaan.
De omgeving is zakelijk, zoals in een bedrijfskantine of ontvangstruimte van een crematorium. Hard flitslicht legt alles bloot. Spartaanse stoelen en tafeltjes. Het onverbiddelijke patroon waarin er viltjes zijn gelegd. Men is op alles voorbereid.
Behalve op expressie. Dan ga je op lichaamstaal letten, verborgen tekens. Wat doen de handen, hoe staat een gezicht? Hij buigt zich lichtelijk voorover, op het eerste gezicht een welwillende indruk.
Zijn dit vader en dochter, man en vrouw, vrienden of verloofden? Waarom is hij zo afstandelijk? Blij dat hij van haar af is? Dringt zij zich teveel op? Stapt hij dadelijk in een vliegtuig naar de volgende vredesmissie? Waardoor moet zij toch alle zeilen bijzetten?
Zijn linkerhand omvat haar bovenarm, geen bemoedigend teken. Zo begroeten maffiabazen elkaar. De schijn van tolerantie. Jij bepaalt de afstand tussen jou en de ander. Hij geeft haar een hand, zoals je een zakelijke overeenkomst bekrachtigt. En zijn snor belemmert direct contact met haar wang. Zij sluit haar ogen en houdt haar hoofd weerloos achterover bij al die passie. Die tas mag niet tussen hen in komen. Haar pink vertelt eigenlijk alles.
Op de achterkant heeft iemand geschreven: “I wish I didn’t love you so!”
Fotograaf onbekend