Majestic Pictures
De fotogeschiedenis wordt ook gevormd door technische ontwikkelingen. Apparatuur en chemie veranderden voortdurend. En daarmee onze blik. Dat gaat gepaard met vallen en opstaan. Ik kreeg een ongemakkelijke gevoel toen ik voor het eerst foto’s van Hitler in kleur zag, die niet waren ingekleurd. Of amateurfoto’s uit de zeventiger jaren toen iedereen in verbruinde interieurs verbleef.
Deze foto’s komen uit een tijd dat goedgevulde kapsels, spijkerbroeken van Lois (“for girls and boys”), of samen met Mick Jagger op de bank zitten heel gewoon was. Ik had de omlijsting van m’n ramen in bruin en de sponningen in geel geschilderd. Natuurlijke kleuren waren toen een trend.
En ronde hoekjes waren kenmerkend voor ‘snapshots’. Kwam vriendelijker over. Net zoals de creditcard nu. Een streepje lijm achterop maakte dat je ze zo in een album kon plakken. Je hoefde alleen maar de papierstrip met de opdruk: “Magestic Picture from Technicolor® film” los te trekken. De herinnering aan de niet goed gefixeerde afdrukken uit de begintijd van de fotografie komt naar boven, of de tijd dat foto’s in kleurbaden portee kregen.
Maar dit lijkt toch iets anders. Dit kom ik te vaak tegen op rommelmarkten. Doet denken aan een productieproces dat nog niet helemaal op dreef was, maar toch al draaide. Deze verkleuring is niet ontstaan door de tijd, maar is altijd zo geweest. Moest er snel een oplossing worden gevonden om de enorme stroom amateurfoto’s in die tijd machinaal te kunnen verwerken? Of probeerde de firma ‘Magestic’ het zo goedkoop mogelijk te doen? Waarom klanten dit accepteerden zou misschien te maken kunnen hebben met de emotionele waarde. Of was het toch de tijdgeest?
Geel en bruin blijven ze.