Lunchpauze
Je zou zeggen, gewoon een meisje dat een flesje Cola drinkt terwijl ze tegen een boom leunt. Over een half jaar(?) zou dat misschien de waarheid zijn. Nu niet. Je kunt er de lamlendigheid van dit Coronatijdperk in terugzien. Wachten, wachten en wachten.
Maar heb ik dat wel goed gezien? Zitten de beelden van de dertiger jaren, niet in de weg? Gebruik ik geen beeldtaal uit een andere tijd? Misère en openbare dronkenschap? En helemaal waar vrouwen dat doen? Hoe ging dat liedje van The Kinks ook alweer? Op de Lp ‘Muswell Hillbillies’ staat het nummer: ‘Alcohol’, over “a sinner who used to be a winner”, en die in de goot eindigt. “Barley Wine, pink gin. He’ll drink anything. Port, pernod or tequila. Rum, Scotch, Wodka on the Rocks, as long as all his troubles disappeared.” Maar zij drinkt Cola, ze zoekt vergetelheid.
Het deed me ook denken aan de schoolpauzes die je zelf moest invullen als puber. Van gejat geld, snoep of chips kopen. Meteen op straat opeten. Nog net niet roken. Een boom biedt daarbij al eeuwen natuurlijke steun, een lantaarnpaal zou het te grootsteeds maken. Natuur als medicijn tegen hopeloosheid. Maar het gemarmerde wateroppervlak versterkt de onrust weer. Het gevoel van een eindeloos vooruitzicht, dat er aan deze misère in je leven nooit een eind lijkt te komen. Je weet niet beter, het is voor het eerst dat je zoiets meemaakt.
Misschien was het beter geweest als ik even met haar was gaan praten.