L'Ancien Régime
Het is 1954. Bij Presses de la Cité in Parijs rolt de nieuwe roman van Georges Simenon, “Crime Impuni” van de persen. Op het achterblad staat een foto van studio Harcourt: “Georges Simenon, aujourd’hui”. Midden in de koude oorlog.
Zó zag het licht van de film-noir periode er uit. Het bijzondere van Harcourtfoto’s is de hoge professionaliteit in hun belichtingen en de bijna onzichtbare retouche. Als je wat was in Frankrijk, dan ging je naar Harcourt. Dat soort mensen leefden in een andere wereld. Waar een gewone man zijn hoed afnam als hij ergens binnenkwam, hielden zij die juist op. Lak aan etiquette, teveel aardse rompslomp. Zo zaten ze schijnbaar achter hun typemachines om koortsachtig de ene na de andere succesthriller voort te brengen. Halfgoden zonder schaduwen, zonder verleden. Harde jongens met vlinderdasjes.
Eigenlijk klopt er niets van die belichting. Overal de suggestie van duistere zaakjes, maar alles blijft goed zichtbaar. De rand van een hoed gebruik je om anoniem te blijven. Daar zorgt een slagschaduw voor. Zeker als je onder een lantarenpaal of in een portiek staat. Maar Harcourt wil ook laten zien wie Simenon zelf is. Ze zetten er een extra lichtje op, onder die klep. Die hele hoed is eerder sierlijker dan praktisch, Sam Spade en Philip Marlowe zouden zich er sissies mee hebben gevoeld. Dit is halfbakken, de Franse slag.
Alle onscherpte moet de mystiek vergroten. Er is gefocust op het aangezicht, maar bij Simenon konden ze niet om z’n pijp heen. Die ziet er flink geretoucheerd uit. Te strakke lijntjes als hoge lichten reflecties. Rook laten zien en tegelijk de onontstoken tabak, dat is van twee walletjes eten. Dat rooksliertje is er later ook ingeschilderd.
Dit is een hardgekookte heer vol illusies. Een jager op niet bestrafte misdaad.