Kommaneuker
Gewend als we zijn om officiële mededelingen op te volgen, ons netjes te gedragen en daardoor een zorgeloos bestaan te leiden, is iedere verstoring van dit patroon een verademing. Zeker als het met de nodige intelligentie is gedaan.
Dit bord staat aan het begin van de Pomonastraat in Amsterdam-Noord. Hier wordt altijd hard doorgereden. Iedereen wil opeens snel de stad in of uit. De weg is recht en breed en er is niet veel verkeer. Nergens scholen, de huizen liggen niet direct aan de straat, auto’s staan keurig in parkeerhavens en fietsers worden met dunne streepjes aan de kant gehouden. Niets bedreigt de vaart der volkeren.
Vandaar dit bord, maar blijkbaar was het niet dwingend genoeg. Iemand heeft er een komma aan toegevoegd. Er is een nieuwe betekenis ontstaan.
Hier is eerst over nagedacht. Welk materiaal? Een viltstift zou verbleken. Gaffertape is beter. Hoe groot? Van tevoren opmeten. De kromming van het staartje geeft aan dat er thuis, uit het hoofd, wat vrij met het letterbeeld is omgegaan. Dat staartje had iets minder swingend gemogen. Daarna het plakken, anoniem natuurlijk. Ik zie een laddertje om middernacht. De komma moet dichterbij dat ‘matigen’, dan volgt er een adempauze, waardoor het afkeurenswaardige ‘uw snelheid‘ meer nadruk zal krijgen.
Ik stel me altijd voor dat chauffeurs op hun verdere tocht naar de Appelweg zitten opgescheept met dit raadsel.
Natuurlijk nooit weg, maar de kromgebogen hoeken van het bord doen toch denken aan windhozen, of grote vrachtwagens die er maar net door konden terwijl ze vaart maakten. Niks te maren of te matigen.
Machtige armen, het raderwerk en de stilstand waren ooit de drie steekwoorden tijdens de Grote Spoorwegstaking uit 1903. We zijn nog niet veel opgeschoten.