Klik
Ik voel me altijd aangetrokken tot andere fotografen als ze hun werk doen. Zou ik het ook zo hebben gedaan? Wat kan ik nog van ze leren? Kan ik blunders voorkomen?
Maar ik houd me in en ben maar een paar keer gevraagd of ik een foto wilde maken van wildvreemden. De verleiding om dan iets onverwachts of bijzonders te doen met zo’n foto weet ik ook te onderdrukken.
Achttien mensen hebben net de kathedraal van Chartres bezocht en willen er allemaal een herinnering aan. Gewoonlijk worden dan alle fototoestellen op één opnameplek gelegd en één lid van de groep maakt dan met ieders toestel dezelfde opname. Bij deze groep werd er maar één foto gemaakt die vast later naar iedereen gemaild zou worden.
De fotograaf draagt als enige een flinke rugzak. Het zou de gids kunnen zijn met documentatie bij zich. Hij hoeft zelf niet op de foto. Of hij zou een zelfontspanner kunnen gebruiken en in tien seconden die elf treden moeten oprennen. Alleen de groepsleider mag niet ontbreken. De langste man met een stuk papier in z’n hand. Altijd een teken van autoriteit. Loopt alles op schema? Iedereen houdt een beetje afstand van hem.
Waarom ik er een foto van gemaakt heb, was niet alleen die gekleurde groep mensen tussen monotone tinten, of de duidelijkheid van de handeling, maar ook uit sympathie voor de rugzakman. Hij moest voorover gebogen op z’n knieën, net naast de rijweg werken met een minuscuul apparaat op een flinterdun statiefje.
Dit soort toestellen hebben maar één gat om zo’n statiefje in te draaien, onderop. Het zou een liggende foto worden. Ik zou ‘m staand hebben gemaakt, omdat daardoor de verticale lijnen van het gebouw beter uit zouden komen. Ook al zijn kathedralen gebouwd om te imponeren, het groepsgevoel was belangrijker.