In de bosjes
De vorige blog deed meteen denken aan de serie "Kōen" van Kohei Yoshiyuki uit 1979. Met een infrarode film en een speciale filter op z’n flitser maakte hij ‘s nachts foto’s van vrijende paartjes in het Shinjuku en Yoyogipark. Weer zo’n gluurder.
Maar hier zie je wel wat, al is het nog zo miniem. De duisternis, de flits, de korreligheid en de houdingen geven je meteen het gevoel dat je naar iets verbodens kijkt. Om dat te versterken heeft Kohei er soms ook toeschouwers bij betrokken. Mannen in wit oplichtende kostuums in het struweel die naar iets in de bosjes staren. Net als wij.
David Hemmings raakte verstrikt in een steeds groter raadsel, bij Kohei lijken we wat dichter bij de waarheid te komen, maar in feite zijn het nog maar snippers. Voor beiden is de plek, het park, erg belangrijk. In het bos kan van alles, aan het strand of langs een autoweg had andere associaties opgeleverd. Van het scheppingsverhaal tot allerlei sprookjes en crimi’s, in het bos gebeurt het.
Het ongemak in het kijken naar iets dat anderen het liefst verborgen willen houden, is iets waarbij iedere kijker zelf een beslissing moet nemen. Omdat ik nergens gezichten zie en het dus nooit persoonlijk wordt, maakt dat ik me voorhou naar normaal menselijk gedrag te kijken ook al had dat misschien in wat comfortabele omstandigheden gekund dan in de bosjes.