Hyper
Een overvloed aan details, alles wil evenveel aandacht. Ik zie wel een overeenkomst met het hyperrealisme in de schilderkunst, maar dan reëel, niet kunstmatig.
Het hyperrealisme en fotorealisme in de schilderkunst zijn twee stromingen die de concurrentie met de fotografie aangingen in de zestiger jaren. Bij dat hyper kreeg ik vaak het gevoel ook met een wat maatschappijkritisch oog te moeten kijken. Zoals overdaad in consumptie. Bij het fotorealisme leek het er meer om te gaan wie de kampioen fijnschilderen zou worden, zodat je het echte niet meer van het kunstmatige zou kunnen onderscheiden.
Toen ik naar deze raststätte liep werd ik ondergedompeld in een combinatie van dit licht, het tijdstip, deze plek en architectuur en deze gewoontes. Dat licht; verzadigder kan het niet. ‘The golden hour’, een uur voor zonsondergang. Het oranje maakt alles melodramatischer, zonder absoluut drama. De schaduwen lopen niet dicht en de hoge lichten blijven gedekt.
Opeens wil iedereen eten, na uren in die auto even iets anders. Daar zijn dit soort restaurants voor neergezet. Gebouwd in een stijl die net zo tijdelijk aandoet als de benzinestations en snelwegen waar ze door omringd zijn. Ordelijke parkeervakken, schone toiletten, picknick-ameublementen op perfect gemaaid gras. Autocultuur in optima forma. Zo’n onderbreking van een lange autorit komt altijd droomachtig op me over. Je bevond je al in een soort tijd- en ruimtecapsule en dit moet het allemaal weer normaal maken? Gaat gewoon verder.
Het vluchtige werd nog groter doordat hier iedereen al lawaaierige vakantiekleding droeg, slippers aan had, op barkrukken zat en de eventuele moeders uit het zicht waren. Vaders en zonen, een mannen- en patatcultuur in doorgangsrestaurants op weg naar de zon. Heerlijk!