Het werkt niet
Dit is waar ik stiekem altijd op hoop: een visuele puinbak. Dolgedraaide aanwijzingen en verstomde bevelen. Wollen Sie den totalen Unverständnis?
Hier willen teveel partijen tegelijk hun gelijk. Under, over, sideways, down. Wat gebeurt er als ik me toch over die gele streep beweeg? Point of no return. Anarchie. Zoek ’t maar uit.
Wil ik de overheid eindelijk eens zien falen? Hebben verkeersdeskundigen hier een enorm conflict, en weet niemand wanneer het overleg weer hervat zal worden? Beslissingen en hun gevolgen zijn nooit zo goed zichtbaar tenzij ze, in het openbaar, opeens onhoudbaar zijn. Rechtdoor kan niet, linksaf ga je van het fietspad af, naar rechts is geblokkeerd en omkeren wil ik niet, nergens een ambtenaar of bord om te duiden. Die gebroken stoel met een hart als rugleuning spreidt hulpeloos de pootjes; de mogelijkheid erbij te gaan zitten om hier eens rustig over na te denken, is al lang geleden vervallen.
“Riskieren wir, dass etwas funktionieren könnte”, vraagt een verkiezingsbord voor de ‘Freie Demokraten’ zich verderop zogenaamd onschuldig af. Door al die visuele herrie komt dat op het tweede gezicht pas naar boven. Ik zie het als een vorm van overdaad in een luxueuze maatschappij, dat mensen dit elkaar kunnen aandoen. Heb ik nou gewacht tot het verkeerslicht verderop ook nog op rood stond? Alles zit tegen vandaag.