Het verlangen
Ik denk bij deze foto altijd dat ‘Het Verlangen’ toch het beste tot z’n recht komt als er een zee of een hoop water te zien is. Hoewel het slot uit de film Casablanca, als Humphrey uiteindelijk Ingrid en haar man op het vliegtuig naar de vrijheid heeft gezet, ook hoog scoort.
De broosheid van dit negatief maakt dit gevoel nog zwaarder. Bijna verteerd, we raken steeds verder weg van dit moment. Toch kunnen krassen, vuil en chemie de romantiek van het schip en de vuurtoren niet keren.
Eindelijk terug in de thuishaven. Ver weg geweest, allemaal erg leerzaam, maar nu is het tijd voor de waarheid; het echte leven. Laat maar komen die zeemansverhalen. In ieder stadje een ander schatje… “Baby, I got to go” (uit Louie, Louie)… ”Junge, komm bald wieder” (Freddy)…
Teveel Freudiaans, zo’n verticale vuurtoren en dat horizontale schip? Het verlangen komt van twee kanten. Vanaf het schip naar de vaste wal en omgekeerd. Maar na een paar dagen thuis begint het toch weer te kriebelen. Hier voel je je niet thuis, aan boord is het leven een stuk makkelijker. Alleen al dat weidse uitzicht of dat je in beweging bent en ergens naar toe gaat. Het leven een doel lijkt te hebben.
Dit negatief komt uit een mapje waar “Classeur Film” op staat. Negatieven zijn 4 x 6,4 cm; veel vakantiefoto’s. Vaak aan de kust. Van de 100 pergamijnen negatiefhouders zijn er 40 in gebruik. Een tweeling in matrozenpakjes, Oma in een ligstoel voor de omkleedhokjes en een sportief jong echtpaar in badkleding. Aan zijn galgjes te zien, twintiger jaren.
Allemaal erg onschuldig, je zou ze willen waarschuwen voor de tijden die gaan komen. Het verlangen alles over te kunnen doen, maar deze keer zoals het had gemoeten.
Fotograaf onbekend