Had je nog wat?
Een heel aantrekkelijke kant van de fotografie is de suggestie. Het oproepen van vage gevoelens bij de kijker. En er zelf verstoken van blijven.
Ik denk dat altijd als ik naar deze foto kijk. Gemaakt op de hoek van het Stedelijk en de van Baerlestraat. We wachten voor een stoplicht, naast me een vrouw in een scootmobiel die een zonnebril op heeft. Daar valt overheen te fotograferen. Zij leidt het beeld in, zet de toon. Erachter een groepje mannen. Een paar jongens met rolkoffers willen de weg weten en spreken ons aan; we staan toch stil.
De woordvoerder treft het niet met z’n uiterlijk. Een snelle observatie laat een hoog voorhoofd, diepliggende ogen en een gespierde nek zien. Hij is lang, stelt zich niet open op en geeft geen afhankelijke of dankbare signalen af. Hij moet ook nog omhoog kijken.
Dat de fietsers donker gekleed zijn en de vrouw anoniem blijft door haar bril zet de toon. Het gevoel van dreiging lijkt samen te komen in de linkerhand van de man met de capuchon. Met zo'n geagiteerd gebaar een agressieve situatie willen sussen en er zo nog meer dreiging in te leggen.
In mijn verbeelding dan. Wat ik me herinner is dat er toen nooit een meningsverschil bij die hoek van het Stedelijk is geweest. Hoogstens een verbaasde toerist die op een vraag drie Amsterdamse experts tegenover zich treft die allemaal tegelijk behulpzaam willen zijn en dat de duidelijkheid er niet groter op werd.