Haast
Op het eerste gezicht een zootje. Iedereen is met zichzelf bezig. De fotograaf heeft ook niet op een wat georganiseerder moment gewacht. Het moest stiekem, het was nu of nooit, ook al leek het weinig op te leveren. Haast, haast, haast.
Auto langs de kant van de weg, twee mensen in hun hempje maken wassende gebaren. Een vroege ochtend, de zon is net op; het is nog fris. De wegduikende houding van de man suggereert ontwijken. Ik denk dat hij dat hempje droog wil houden. Waar is trouwens de handdoek? De vrouw (behabandjes) naast hem lijkt zich nergens van bewust.
Het water komt uit een gele plastic jerrycan tussen hen in. Hij wast zich met een washandje. Het is eerder opfrissen dan wassen. Alleen het gezicht, nek en misschien oksels. Broeken blijven natuurlijk aan, zogenaamde haast maar eigenlijk schaamte.
De vrouw onder in beeld verwarmt water op een campinggaz-stelletje. Een krukje dient als windscherm, aan haar voeten ligt een deken. Nergens een tent of ander onderkomen te ontdekken. Aan de horizon zie ik een hoog gebouw in bleek zonlicht. Stadsrand? Zijn ze de nacht ervoor niet verder gekomen? Hebben ze in die auto geslapen? En nu als hazen er vandoor?
Ik probeer me voor te stellen hoe de fotograaf dacht. Iedereen net wakker, half gekleed en je hebt een fototoestel in je handen. Niemand zou willen poseren in dit slordige tussendoor moment, te intiem. Fotografie heeft nog steeds de schijn van waarheidsgetrouw te zijn. Door de snel werkende apparatuur en de filmgevoeligheid kun je direct vastleggen wat er gebeurt. Niet nadenken.
Dat ziet er meestal slordig uit. Geen glamour, dit is het echte leven.