Graffity
Tussen deze twee foto’s zit 10 jaar. Toch zie ik wel overeenkomsten. Een lesje moraal door hergebruik van andermans foto’s. Opnieuw de waarheid, maar dan anders.
De linker is oorspronkelijk van Helmut Newton. Ik zag deze vrouw voor het eerst in zijn boek “White Women”, uit 1976. Ze stond ‘s nachts in de Rue Sabriot in Parijs te roken in haar krijtstreep smoking van Yves St. Laurent. Naast haar een naakte vrouw op hakken. Newton was toen erg bezig met de sfeer tussen vrouwen onderling. Acht jaar later verscheen: “Un Monde Sans Hommes”. Allemaal sterke vrouwen, ze konden ook wel zonder die kerels.
In de Huidenstraat werd verbouwd, de kale schutting wachtte op Laser 3.14, de graffity dichter. Daarna kon iedereen z’n gang gaan. Plots stond daar, in het blauw, een sjabloon van een Diana Arbus foto op. Maar het handgranaatjongetje uit Central Park hield nu ook een dubbele bijl vast. Het symbool voor ‘butch’ lesbiënnes en Zeus verwekte er de bliksem mee, als hij toornig was. Het wapen der rechtvaardigen.
De samenhang tussen deze twee parodieën zijn de hoofddeksels. Bij Madame Smoking zijn het de konijnenoortjes van Playboybunnies. Het jongetje heeft Mickey Mouse oren. Allemaal onschuld. Alles wat je op je hoofd draagt zegt iets over je status of geestelijk welzijn. Jeroen Bosch schilderde een trechter op je hoofd als hij een vernauwd bewustzijn wilde weergeven.
Maar Disney- en Bunnyoren hebben hun onschuld verloren. Speelgoed gaat ooit vervelen. Een konijntje en een muis, allemaal aaibaar. Maar nu tegen de draad in. Vandaar die bijl. En Madame heeft een kraai vast, het gaat niet goed aflopen. Blijkbaar wordt het tijd dat we ons eens gaan bezinnen op een of ander naderend einde.