Glasplaatje
Ik koester deze opname omdat ze opeens tussen een aantal andere glasplaatjes naar boven kwam. Maar ook om de eenvoud, het complexe, de opluchting en de menselijkheid. Alles lijkt haastig in elkaar gezet, want die foto moést er komen. Ze stonden op een keerpunt, hier werd geschiedenis geschreven. Het kunnen passanten uit een bevrijdingsoptocht zijn of de fotograaf zelf en zijn assistente.
De boodschap is complex, er zijn tekstbordjes bij nodig. “De Moffen uit ons land - De Verduistering aan de kant”, zegt het bord van de duistere dame. “Nu pas het licht ontstoken - De vrede is aangebroken”, vult de witte schoonheid aan. Na Corona besef je een beetje wat een opluchting dit was. Dat tegengestelden elkaar de hand reiken, maakt de ernst wat minder, maar wel menselijker.
Doordat haar pruik niet past, twijfel ik over het geslacht van madam Blanc en kijk daardoor ook iets anders naar madame Noir. Het doet er niet toe, de rafels aan hun zomen duiden op haast om alles op tijd klaar te krijgen. Het is ze gelukt. Eigenlijk had de Duisternis niet moeten glimlachen. Maar zie op zo’n dag maar eens een neutraal gezicht te houden.
Hier werden vaker foto’s gemaakt. Gordijn, achtergrond en zuil zijn te groot, te theatraal. Dit is geen huiskamer. Het lijkt alsof ze net uit dat decor-tje zijn gestapt. Een soort poort, ze kunnen er zijn aangekomen of dadelijk weer vertrekken, op weg naar een mooiere toekomst. Er ligt in ieder geval een vliegend tapijtje op ze te wachten.
Wel 'n benauwend idee dat zo'n breekbaar glasplaatje het laatste is waardoor dit is blijven bestaan. Heb ik het nou wel goed opgeborgen?