Franfotoblog 499
Dit waterpistool was vijf jaar geleden de beste aandachtstrekker voor het beeldmerk van mijn blog. Ik ben er nog steeds blij mee. Mooie vorm, hint naar gevaar.
Vanaf m’n jeugd was er altijd wel een variant van te vinden, van klapperpistooltjes naar Pistolen Paultje en Len Deighton’s pocketboekcovers tot The Sex Pistols. Hoe ik van mannen met geweren naar mannen met gitaren ben over gegaan. Ongetwijfeld allemaal verhuld potentiepotentieel. Met water schieten; altijd een beetje plagerig, maar nooit te veronachtzamen.
Toen ik dat wist was de vraag hoe dit te gebruiken. Wilde ik de eerste indruk van zo’n blog wat in het vage laten? Dat zou het dreigende kunnen verhogen en ruimte geven voor een wat vrijere strekking. Een spookverschijning, een infraroodgevoel, of een beeld zoals bij een securitycheck op Schiphol. Of moest ik juist gebruik maken van het doorzichtige plastic materiaal? Uiteindelijk vond ik helderheid toch het belangrijkste. Alle onderdelen zichtbaar, geen geheimen.
Wat drama in de achtergrond zou zorgen voor een serieuze ondertoon. Het firmament, de eeuwigheid. Op een bewolkte dag was het even afwachten tot de zon ergens door zou breken voor een lichte plek in al die grijzigheid. Het pistool is tegen het raam gedrukt voor enige houvast. Daardoor kon ik m’n vinger niet om de trekker haken en werd de suggestie van een snelrondraaiend wapen versterkt. Net uit de holster, zo’n beetje losjes, voor de show. ‘A gunslingerer’, zoals Bo Diddley over zichzelf zong.
Door het tegenlicht werd m’n hand een silhouet, dat stond voor anonimiteit. Dit had iedereen kunnen overkomen. Dat deed me ook denken aan Saul Bass, aan zijn ontwerpen voor de openingstitels van films zoals ‘The Man with the Golden Arm’, ‘Exodus’ of ‘Anatomy of a Murder’.
Daarna heeft m’n vaste vormgeefster, Henne Korff de Gidts het bewerkt en de titel geplaatst. Op naar de 1000 !