Fotos Fotos
Eigenlijk onbegrijpelijk dat er nog zo’n fotocabine stond. Op armlengte had de selfieterreur hier toch voorgoed een eind aan gemaakt? Schijnbaar was dit ‘old school’, het ouderwetse, échte bewijs dat je bij elkaar hoorde. En je had meteen een papieren resultaat in handen, niet op een schermpje. COOL!
Dat was een reden om deze foto’s te maken. De gewoonte van het meisje met de pet om alles met je telefoontje vast te leggen, zelfs als dat het maken van een foto van jezelf is, was een bonus. En voor mij het verdubbelen van het begrip “Fotos”, door er opnieuw een foto van te maken. Of het bevestigen van een kermisfotografietraditie. En die vijf brutale letters.
Maar er ontstond ook iets anders. Zo’n hokje is een wereldje in de werkelijkheid. De suggestie van privé. Meestal hebben dit soort cabines een gordijntje. Had ik deze foto’s ook gemaakt als dat dicht was? Ik denk het wel. Een handeling in het openbaar, zo’n gesloten gordijntje en een paar benen die daar onderuit steken; de goedgelovigheid van iemand die zich onbespied waant op een kermisterrein.
Sommige fotografen willen het pure, ongeposeerde, vastleggen. Te herkennen aan hun donkere kleding, ik ben er niet. Daarmee wordt ook een soort eerlijkheid gesuggereerd. Alsof er per ongeluk een foto van bestaat. Ze willen niet tussen het beeld en de toeschouwer komen. Onbedorvenheid bestaat alleen als het onderwerp zich dat niet bewust is. Die onschuld speelde zich ook voor mijn ogen af, twee meisjes die zich schaamteloos staan aan te stellen in een hokje. Eigenlijk was ik jaloers op ze.