Foto's voor onderweg 2
Het zou een schilderij kunnen zijn. Photorealism, is dat eigenlijk niet dubbelop?
Mij ging het om de slordigheid. Geen nacontrole. Niemand die achterom kijkt. Te weinig materiaal om alles te bedekken. Plooien als in een theatergordijn. Een hoek in een wolkenhemel. Over elkaar geschoven stukken realiteit met afbeeldingen van fenomenale beloftes. Weekend op de bouwplaats.
Eigenlijk is het iets verbergen door iets anders te laten zien. Zoals een boekenkast vol houten boekenruggen met vergulde titels. Schone schijn. Deze klassieke huizenwand zal hier nooit verschijnen. Maar zo had het kunnen worden. Het gebouw uiterst links komt ook op het rechterdoek voor. De dakrand van het pand dat er nu staat, te zien boven het langste wolkendoek, is te monumentaal om voor deze gevelwand te wijken. En dan nog, zo’n klassieke huizenrij aan een snelweg?
Onwillekeurig voel ik een link met een schildering die aan Piero della Francesca wordt toegeschreven, dat “De Ideale Stad” voorstelt. Een leeg plein in een imaginaire Italiaanse stad, waar een rond gebouw met zuilen centraal staat. Alles vanuit één verdwijnpunt, geen mens op straat. Je bent de eerste die hier naar binnen mag. Alle gebouwen zijn geometrisch en toch humanistisch. Ze zijn er al 550 jaar lang aan gewend.
Door al het realisme op het doek lijken de verkeersborden er ook in opgenomen. Ik kijk altijd graag naar het meest linkse bord omdat het net lijkt of er een enorm verkeersbord een reusachtige schaduw op die galerij werpt. Ik weet dat het gezichtsbedrog is, maar wil het tegelijk geloven. De realiteit gaat hier over in een tweede realiteit, als je dat wil.