Fonofotografie 50
Jean-Pierre Leloir 1931 - 2010
Na 49 hoezen/fonofoto’s in mijn blogs eindelijk wat gerechtigheid. Deze LP is er vanwege de foto op de hoes en niet meteen voor de muziek. Het is meer een samenraapsel rondom een voordracht van Juliette Greco.
Het Spaanse label ‘Jazz Images’ heeft aan het oeuvre van de fotografen William Claxton, Francis Wolff en Jean Pierre Leloir, ieder een eigen serie besteed. Het zijn zulke elpees die je meteen uit de bakken haalt en mee naar huis neemt. Ik kocht deze in 2017 en het cellofaan zit er nog steeds strak omheen. Miles en Juliette voor eeuwig vacuüm verpakt.
Jean-Pierre Leloir was dé jazzfotograaf voor Parijs en omstreken in de vijftiger en zestiger jaren. Weinig studiowerk, alles bij voorkeur live. Vaak aankomsten-op-het-vliegveld fotografie. Later werd hij ook de huisfotograaf voor Erato (klassieke muziek). De favoriete fotograaf van Jacques Brel. Opvallend weinig fotografie van Franse popmusici uit de latere zestiger jaren. Maar blijft in de markt voor zwarte muziek en fotografeert veel soulmuziek. Volgens het zoekprogramma Discogs was hij vanaf 1954 bij 2148 hoezen betrokken (terwijl ik dit schrijf staat de teller al op 2149), onder 33 verschillende credits.
Op deze hoes twee foto’s van 30 november 1957, Miles en Juliette in een kleedkamer. De minst explicite is als cover gekozen. Op de andere lijkt madame Greco hem iets te adviseren met geheven wijsvinger en kijkt Davis wat nadenkend naar de grond. Hier komt zij wat minder dominant over. Aan zijn wenkbrauwen en vinger langs zijn onderlip (eigenlijk om sigaret vast te houden), zie je z’n nieuwsgierigheid naar deze vrouw.
Kleedkamerfoto’s hebben een hoog waarheidsgehalte, het wastafeltje op plashoogte zie je ook op foto’s van The Beatles in hun begintijd. Nergens de kunstmatige sfeer van een fotostudio. Artiesten zijn gespannen voor het optreden, of relaxed met collega’s, fans, vrienden, andere beroemdheden of critici erna. Dit is hun terrein, als fotograaf voelt het als een privilege dat je er ook even bijhoort.