Foetsjie
Hoe zou het zijn om gewetenloos te fotograferen? Zonder enige kennis van fotogeschiedenis, techniek of esthetiek? Er stond een doorzichtig plastic filmcontainertje bij het Juttersdok voor € 0,25. Een Fujifilmpje, kleurnegatief. Meteen laten ontwikkelen bij Key Color. Mwàh.
Eerste reactie was een lichte teleurstelling, geen echt spannende foto’s. Een scheepswerf, een camping en een huiskamer. Nergens een kip te zien. Weer zo’n fotograaf die het liefst in ‘schone’ beelden denkt. D.w.z. zonder mensen. Natuurlijk zijn die vlekachtige verkleuringen wonderbaarlijk. Omdat ze niet de bedoeling waren, en toch natuurlijk overkomen. De roze gloed op die bodywarmer lijkt op een techniek uit de 80-er jaren om een diafilm als kleurnegatief (of omgekeerd) te laten ontwikkelen; het z.g. ‘cross-processen’. Maar dat zou dan als geheel zijn gebeurd, niet gedeeltelijk. Hier is langs de randen iets mis gegaan. Dit is buiten de wil van de fotograaf ontstaan.
Maar ik was meer benieuwd naar de anonieme sfeer en de reden dat je zulke foto’s maakt. Dit is bewijsfotografie. Hier stonden we op de camping, m’n eettafelhoek ziet er zo uit en ik wil iets vastleggen dat anders nooit te zien is: de kiel van mijn boot. Het soort foto’s dat je voor de verzekering maakt, zonder enige emotie.
Verleidelijk om die nietszeggendheid te verbinden aan een vorm van gevoelloosheid. Te zien op die foto van de eetkamerhoek, een directe uppercut onder de gordel. Iedere prikkel tot plezier of persoonlijkheid wordt hier verstikt. Walker Evans anno nu. Een glazen pronktafel, met zwaar koperen voorwerpen erop. En natuurlijk scheepsattributen.
Die bank staat te dicht bij die stoel en tafel staat bijna klem tegen de muur. Hier zal nooit iemand zitten. Nu snap je waarom zestienjarigen weglopen van huis om nog iets van hun leven te maken. De treurigheid van een leven zoals ieder ander en er ook nog deze doorsneefoto’s van te maken. Maar door die zuurstokkleurtjes toch weer spannend.