Dynamite Willie
New York, 1973. Na de film van fotograaf Gordon Parks: “SHAFT”, uit 1971, ontstond de ‘Blaxploitation’. Een soort Brexit maar dan voor films, waarin de meerderheid van de acteurs zwart was. Een nieuw zelfbewustzijn. We wilden meer films over gevaarlijke, slimme zwarte mannen. Of zwarte vrouwelijke geheimagenten. James Bond met zout én peper.
De gedachte aan ‘The Harlem Renaissance’ uit de late twintiger jaren ligt om de hoek. Ik denk meteen aan een foto van James van der Zee, dé zwarte fotograaf voor Harlem uit die tijd. In 1932 maakte hij 'Couple in raccoon coats'.
Een luxe auto met een reservewiel: ”Simply drippin’ with chrome”. Achter het stuurwiel en naast de treeplank, een man en een vrouw in enorme jassen van wasbeerbont.
Waar hebben ze die vandaan? Dit ging in tegen alles wat in die tijd over ras, klasse en succes algemeen aanvaard was. En tot op de dag van vandaag, de harten van verkeersagenten sneller doet kloppen.
‘Dynamite Willie’ speelde, tongue in cheek, met dat vooroordeel. We kunnen niet om het cliché (en onze afgunst) van de goed geklede zwarte man heen. Bovendien staat bont al eeuwen voor macht.
Ik liep door Harlem en kwam midden in een filmscène terecht. Willie (Roscoe Orman) moest op de volgende take wachten. Ik kon wat foto’s maken. Na een tijdje vroeg een persagent wat ik daar aan het doen was. “No pictures!” Speelfilm is kostbaar. Publiciteit houdt men liever zelf in de hand. Ik liet hem mijn pas zien. Deze film zou Holland toch niet halen. “Okay, en nou wegwezen.”