De Franse slag
Twee seconden in beeld: een blauwe platenwinkel in Parijs. Eigenaardig … Maar er is al weer een volgend beeld dat je aandacht vraagt. Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps stappen voor hun tv-programma over chansons hier naar binnen. Op het uithangbord boven de ingang staat “Chansons!”. Ik kan me bij ons geen pui voorstellen waar “Levensliederen!” op zou staan. Te veel Hollandse nuchterheid.
Het programma laat ook zien hoe we in Nederland het Franse ‘joie de vivre’ ervaren. Net als Japanse toeristen die Marken en Volendam voor zich zien, als ze nog in Tokio zijn, of Amerikanen die geloven dat we hier op klompen lopen. Met deze twee enthousiaste mannen zwerf je door een Parijs dat nooit bestaan heeft maar, zoals in een sprookje, heerlijk is om in te geloven.
Die blauwe gevel bleef knagen. Ik wil er ook heen. Maar hoe kom ik achter het adres? Als je “Record Store / Chansons / Paris” in de zoekmachine invoert kom je nergens. En het promofilmpje voor “Chansons!” levert een onscherp beeld op. Welk arrondisement of straatnaam? Google’s Streetview heeft betere beelden. Maar eerst nieuwe zoektermen. Op de gevel staat nog meer: “Blues & More” en “CD. Vinyles”. Beter?
Zo kom ik op “Paris Jazz Corner” in de Rue Navarre uit. Het ‘Chansons!’ bord is over die naam heen gemonteerd! Zou de eigenaar hier content mee zijn? Wie heeft dit bedacht? En waarom? Zelfpromotie? Of het belang van letterlijk ‘chansons’ binnen te gaan?
Van de verzorgde typografie van de titels, de zingende voorbijgangers op de Champs-Élysées die allemaal een stukje van een chanson meezingen, alsof tout Paris zo door de straten gaat. Dit programma ademt een stille perfectie in de productie, die eigenlijk haaks staat op dat losse gevoel dat beide heren propageren. De Franse slag restyled.
“Emmenez-moi au bout de la terre / Emmenez-moi au pays des merveilles” (Charles Aznavour)
Foto (rechts) Google