Dagkastjes
Iets langs de rand van de straat zetten is niet makkelijk. Ik moet er altijd iets voor overwinnen. Wat jaren privé bleef komt nu in de openbaarheid. Slaapkamergeheimen op straat. Het voorjaar roept.
Het raadselachtige aan tweelingen is de schijnbare ontkenning van het individu. Omdat je voor herhaling vatbaar lijkt, ook vervangbaar bent. Hier geldt dat niet. Het ontwerp voor deze kastjes is te individualistisch. Alles is te hoekig, niet echt commercieel. Vast zelfgemaakt.
Kastjes met vleugels. Dezelfde vinnigheid die je in de ontwerpen voor auto’s tegenkomt vanaf het midden van de vijftiger jaren. Vliegtuigstaarten of haaienvinnen, alles leek sneller te moeten. Booming economy, ik krijg de helm van Hermes en zijn gevleugelde enkels hier maar niet uit m’n gedachten.
De vorm van de knop op die klep die nog steeds in iedere bouwmarkt is terug te vinden, de dikte van het hout en het gebruik van fineer, ieder onderdeel geeft je het gevoel dat hier met plezier, vast in de avonduren, aan iets gewerkt is dat als uniek werd ervaren. Hoe iemand, stug doorwerkend, fantaseert over de verrassing bij het aanbieden.
De nopjes moeten glazen plaatjes hebben gedragen. Houten dragers had je vastgelijmd of geschroefd. Ik weet niet of ik deze foto had gemaakt als de klep van het voorste kastje ook open had gestaan. Nu lijkt het alsof die uit het achterste kastje is voortgekomen. Ladies and gentlemen, a new generation of nightkastjes!
En daar staat die dan op z’n wankele pootjes, als een pasgeboren lammetje. Het voorjaar kan beginnen.