Corrida
Plastic doosje zonneschijn in ‘de Locatie’ voor 2 euro; dia’s over stierengevechten in Estapona. “Costa del Sol op15 juni 1996”, volgens de stickers. Daartussen moeten ook foto’s van El Cordobes hebben gezeten, het enfant terrible van de toreadors in de zestiger jaren. Misschien ergens anders opgeslagen. Dit zijn er 16, ik kan me niet voorstellen dat je naar zo’n spektakel gaat en er maar een half rolletje aan besteedt. Dit moeten de restjes zijn.
Want echt weggooien doe je zoiets natuurlijk niet. Teveel nog levend verleden, nog steeds iets bijzonders, het bewijs van iemands passie; ik kan er niet vanaf kan blijven. Ik ben nog nooit naar zo’n gevecht geweest, geef mij maar de kaasmarkt. Maar hoe fotografeer je zoiets?
Het valt meteen op hoe weinig ruimte deze fotograaf nam of kreeg. Vanaf je zitplaats steeds weer hetzelfde uitzicht. Je kunt proberen de corrida wat buiten beeld houden met een telelens, zoals bij deze dia van Cristina Sanchez. Alleen maar zand om haar heen. Maar de onscherpe schouder in de rechterbenedenhoek van een van de toreadors achter de veilige schutting, maakt haar niet los van de omgeving. Misschien had de fotograaf even moeten gaan staan?
Opvallend dat op deze foto's nergens bloed te zien is, het blijft bij uitdagen en prikkelen. Net als in de porno gaat het in principe om het hoogtepunt van de prestatie op deze foto’s. Wat er daarna gebeurt is niet interressant. Geen dode dieren in beeld a.u.b. Wij zijn nou eenmaal superieur aan andere schepsels, wij maken niks vuil. Maar verlagen ons wel tot een gedrag dat een dier, behalve bij de kat en de muis dan, zelf niet gebruikt.
Eigenlijk is aan haar prachtige tenue al te zien wat voor kermis zo’n stierengevecht eigenlijk is. Het doet me altijd denken aan de ‘Hollywood Cowboys’, mannen met joyeuse hoeden en zijden overhemden waarin je echt geen dagen in het zadel zou kunnen zitten. Cristina’s schitterende verpakking verbergt het gruwelijke van dit ritueel.