Cor Slok leest
Glasnegatief. Alsof je het over mastodonten hebt. Vroeger had ik daar geen belangstelling voor. Rare stijve kleding, onbegrijpelijke gewoontes; overal formaliteit. Er zat meer vastleggen dan leven in. Tot je beseft dat die formaliteit ook ontstond door de camera’s, sluitertijden en gevoeligheid van de emulsie.
“Cor Slok leest”, is de titel, ik voel me een uitverkorene dat ik dit beeld nog kan laten zien. Zo lang ik er voor zorg dat het glasplaatje heel blijft zal Cor in de herinnering blijven. Ik weet niet wie deze vrouw was, alleen dat deze foto op 14 januari 1914 is gemaakt. Ook dat staat op het pergamijnen zakje waar dit negatief in bewaard wordt.
Ik ben ook de rijke schakeringen van de tinten grijs in dat oude materiaal gaan waarderen. Door hun samenhang ontstaat er rust in dit beeld. Die past bij het lezen in stilte. Of de stofuitdrukking; je hoort die prachtige rok ruisen als ze even gaat verzitten.
Het onderwerp, lezende vrouw, doet aan Rembrandt en vooral Vermeer denken. Hetzelfde zachte licht. Hier geen traditionele Bijbel of minnebrief, maar een boek. Ik krijg het gevoel dat Cor dit leest omdat ze dat zelf wil. Ze kijkt ons niet aan. Gaat op in het gedrukte, zij doet er niet toe.
Deze opname is in een serre gemaakt. Daar paste licht meubilair bij, ik herinner me uit de zestiger jaren rotanstoeltjes, alsof je op safari bent in je eigen huis en hier tijdelijk je kampement hebt opgeslagen. Beetje houtje touwtje. Ik kijk naar de poten van die leestafel. De enige onregelmatigheid hier. Anders zou het te perfect worden.