Brok Stuk
Uiteindelijk heb ik deze schat verstopt. Achter het altaar van de Notre Dame in Vire (Normandië). Ik moest me echt inhouden om haar niet meteen in m’n zak te steken. Maar haar blik maakte dat onmogelijk. Zoveel berusting had ik, eenmaal thuis, vast niet kunnen verdragen. Licht spottend zou ze me de rest van m’n leven achtervolgd hebben.
Toch wilde ik er iets van vasthouden. Dan maar foto’s maken. Het moest er uit zien als een archeologische vondst. Of een politiefoto. Neutraal bewijs, een archieffoto uit een beeldhouwerswerkplaats in 1890, zoiets. Dat klodders gips iets edels op kunnen leveren. Een samenhang met de Mona Lisa? Of die perfecte breuklijn; door je oogharen lijkt het alsof ze een witte sluier draagt. De vraag of er ooit wel zulke vrouwen of meisjes hebben bestaan. En dan pas of deze geschonden schoonheid ooit nog hersteld zal worden.
Ik zag nergens op het altaar een lege plek; waar zat de andere helft? Wordt ze niet ergens hevig gemist? Moet ze de rest van haar bestaan weer in het duister doorbrengen? Misschien beter om dit geheim te houden tot er een echte expert langskomt. Dan zal ik ze de weg naar Vire vertellen.