Bloot bij Van Dijk
Ben ik nog steeds 14, als ik me heel even afvraag waarom dit soort foto’s toch worden gemaakt? Maar ben tegelijk benieuwd hoe ze gemaakt zijn en wie het initiatief nam. En heeft dit handzame formaat (11,5 x 18 cm) nut gehad?
In Paul Kooiker’s serie ‘Room Service’ uit 2008 (uitgeverij Van Zoetendaal), zie je uitgeknipte plaatjes van blote vrouwen naast of voor boekenkasten. Het heerlijkste wat een man zich voor kan stellen, een belezen vrouw die even iets anders aan haar hoofd heeft. Je ziet alleen maar details, het blijft prikkelend. Alsof je door een sleutelgat kijkt, veraf en toch dichtbij. Waarom staan ze daar? Willen ze je de toegang tot die boekenkasten verhinderen? Wat zal het zijn, boek of bloot? Ik hoor geritsel in de bladeren van de boom van kennis van goed en kwaad.
Bij deze afdrukjes gaat het over een obsessie voor puur bloot. Geen bijbetekenissen. Veel aandacht voor borsten, billen en schaamhaar. Alles is binnenkamers gebleven. Op 13 foto’s is het gezicht buiten beeld. Voorwaarde van de modellen, of piëteit van fotograaf? Er is door drie vrouwen geposeerd. Een stevige tante met sproetjes, rookt een sigaret als ze bloot voor een geopende koffer staat. Gaat ze weg of is ze net binnen? Ik zie een Amsterdamse binnentuin door het venster. Op de volgende foto liggen wat opengevouwen kranten met het logo van Het Parool, uit de tijd dat de twee O’s nog aan elkaar zaten.
Maar de favoriet is een jongere vrouw. Ze staat op 12 foto’s. Uit haar mimiek leid ik af dat ze zich niet schaamt als ze naast hem zit. Hij legt z’n hand op haar linkerschouder, maar laat z’n duim niet meedoen; hij aarzelt. Ze heeft geen last van het eeuwenoude cliché van de naakte vrouw en de geklede man. Zij werpt zich volledig in de strijd, haar kaak laat haar wilskracht zien. Er zit een zekere trots in. Ze legt haar linkerarm vrijpostig over zijn linkerknie. Kom op, slome.