Bespiegeling
Daar had je het weer, die samenkomst van doorkijkjes en spiegelingen in een vreemde omgeving. Moest ik daar nou nog eens een foto van maken? Dat het iedere keer weer anders was en deze etalage toch iets extra’s had, geloofde ik maar half. Wel een lekkere chaos, vooruit dan maar.
Een herhaling van zetten, misschien toch goed hier eens even over na te denken. Waarom voel ik me iedere keer weer aangetrokken tot dit soort tafereeltjes? Blijkbaar aanvaard ik niet meteen wat je als eerste ziet, zitten er lagen onder de werkelijkheid. Zie ik overal schimmen. Is het leven rijker dan je denkt. Iedere schoonheid verdoezelt chaos. Fotografen houden van spiegels.
Het begon met drie lege flesjes in een kale showroom. Inhoudsloos, dus nutteloos. Of het tegenovergestelde, de eerlijkheid van, het is maar schijn. Een show. Er omheen de herrie van de opengebroken Parnassusweg; kaalslag, omleidingen, overal schotten en dranghekken. Door het buiten beeld houden van de blauwe hemel zit alles opeengepakt. En dichtgesmeerd met fragmentarische informatie. Nergens een touw aan vast te knopen. Rare kreten als ‘getir’, ‘poggen pohl’ of ’woonmodern bouwgroep’ vergroten het raadsel.
De lage instap van dat mozaïek anno 1962, beviel me wel; je stapte zo een imaginaire keuken in met een aanrecht, gietijzeren pan en flessen olijfolie. Door spiegeling op de vensterbank leek de plafondverlichting de vloer op pootjes te zetten. Alsof alles op een toneeltje was neergezet. Zo zou het er uit kunnen zien, uw droom, dit kookeiland.
Als die blauwe container daar niet had gestaan, had u deze foto nooit gezien. Nu nog even wachten op interessante voorbijgangers. Opeens was hij daar, deze schim lijkt op een ouderwetse postbode met pet en brieventas, de menselijke maat. Houen zo.