Anonieme eenvoud
Rare titel. Ik ga ook maar uit van m’n eerste gevoel. Anoniem, omdat je zijn gezicht niet ziet. O.K. maar ‘eenvoud’, hoe kom ik daar eigenlijk op?*
De handeling is eenvoudig, die is in één keer te overzien en te begrijpen. Nadat alles is ingeladen moet de laadklep gesloten worden voordat een vrachtwagen kan wegrijden. Meestal wordt zo’n klep electronisch bediend. Dat deze man daarbij toch een handje helpt, kan te maken hebben met het weigeren van de mechaniek of dat hij er zeker van wil zijn dat alles op slot zit en veilig vervoerd kan worden. Wil hij indruk maken op de chauffeur, of is hij blij dat de klus geklaard is? Of misschien om zichzelf wat te doen te geven.
Je kunt de handeling ook als een ritueel zien. Eigenlijk doet hij maar alsof, zeker als die klep halverwege het afsluiten is. Als hij echt het gewicht van zo’n stalen plaat zou moeten dragen zou dat aan de kromming van zijn knieën te zien zijn. Je ziet zulk gedrag ook bij het langzaam laten zakken van zwaar beeldhouwwerk op een sokkel, hulpzame handen van omstanders die niks toevoegen.
In m’n echte fantasie zie ik ‘m eigenlijk dat prachtige zonlicht in die laadruimte bewaren. Mag er in maart pas weer uit.
* Die gedachte ontstond in 1986 vlak voor de oplevering van de Stopera. Toen ik er was voor een portret van de architect, waren tegelzetters de laatste steen in de foyer aan het leggen. Ik zag eigenlijk geen verschil met de officiële opening een paar weken later, dit was levendiger, eenvoudiger en net zo echt. Geen eerste, maar een laatste steen. De gedenksteen hiervoor moet nog komen. Ik weet nog wel waar. Een monumentje voor anonieme, maar essentiële arbeid.