Age tendre
Ik heb die koffievlek laten zitten. Bij zoveel lieflijke onschuld hoort ook wat onrust. De echte stofjes moesten wél weg, al had iemand anders dat ook al heel nauwkeurig gedaan. Daar is een loep bij gebruikt. Dát gegeven en een datumstempel op de achterkant: “-- AOUT 1973”, maakt dat deze twee foto’s professioneel overkomen.
Het licht komt van beide kanten, ideaal. De lichtgrijze tinten passen bij wat je hier denkt te horen. Bescheiden, nooit agressief. Zoals meisjes horen te zijn. En zeker Franse meisjes. Met namen alsof ze eigenlijk jongetjes zijn, zoals Pierrette, Antoinette, Claudette, Georgette of Jeanette.
In een cultuur waar een blad gericht op meisjes, ‘Mademoiselle Age Tendre’ heette. En volwassen vrouwen als Bébé, Sheila (staartjes met strikjes) of France Gall (“Je suis une Poupée de Cire”) rolmodellen waren. Waar zangeressen zuchtend zingen of fluisteren zoals Juliette Greco. Erg sexy, maar ook verwarrend als je dertien bent.
Van wie zou deze kamer zijn? Zo te zien van het rechter meisje. Ze staat midden voor de partituur, spant zich het meeste in en heeft een ernstige blik. Ze wil dat het goed gaat. Haar vriendin staat aan de zijkant en lijkt haar meer te begeleiden. Die is hier te gast. Toch wil ik dat het haar kamer is.
Aan de muur hangt een affiche van Natacha, een Franse strip over een ‘l’Hôtesse de l’air’. Jacques Dutronc had er toen een hit mee. Meisjesdromen over verre landen, knappe piloten en verzorging in de cabine. Het blonde meisje zou een perfecte stewardess kunnen worden. Tijdloos gezicht en een natuurlijke elegantie. Kijk naar haar linker wijsvinger. Zo doe je dat. Op de radio hoorde ik ooit de schrijver Thomas Verbogt iets vertellen over “Een gelukt meisje”.
Fotograaf onbekend