1967
Toen ik met deze blogs begon wist ik dat ik op moest passen met de nostalgie. Dat kom je te vaak tegen. Vooral bij foto's. Het is er nooit als er een foto gemaakt wordt. Eigenlijk telt alleen dat moment.
Daarom heb ik deze foto altijd vooruit geschoven. Ik vind ‘m breekbaar; een oudere man legt iets uit, vier jongens om hem heen luisteren. Iedereen zit er dicht op, dit gaat niet alleen over luisteren, niemand kijkt naar hém, dit gaat over kijken. En de uitleg er over.
Niemand ziet me, behalve Thed Lenssen. Sommige fotografen zijn overgevoelig voor het geluid van een sluiter, zoals Cartier-Bresson, ook al is het de zachtste die je je kunt voorstellen. Er zit iets van voldoening in zijn gezicht; hij heeft me door, snapt waarom ik deze foto wil maken, weet misschien zelfs al hoe die er uit zal zien.
Naast hem Paul van Loenen en Frank Lodewijkx uit België. Het mooist vind ik de houding van Michel Szulc-Krzyzanowski. Hij zit er bovenop, is leergierig, met een gezonde eigenwijsheid. Ik probeer nog altijd dat plooitje naast zijn linkermondhoek te duiden. Trots? Wilskracht? Gretigheid?
Maar de man waar het me om ging is Cas van Os, onze oudste docent fotografie. Hij is hier 60 jaar oud, wij zijn rond de twintig. Meneer van Os straalde zeggingskracht uit, dit was een vakman. Voor het eerst kon ik praten met iemand met jarenlange ervaring. Met z’n laconieke Rotterdamse humor kon hij je uitdagen en bevestigde hij zijn autoriteit. We keken naar hem op, een ideale leraar. Je kon heel oud worden in de fotografie.